Het leven gooide roet in het plan om elke week een artikel te schrijven. Ik denk dat iedereen zich hierbij iets kan voorstellen. Er was gewoon geen tijd omdat andere dingen voorgingen.
Zoals een artikel dat ik moest schrijven over kleding en ouderen voor het Vlaamse tijdschrift Rekto Verso. Daar moest ik onderzoek voor doen en mijn tekst ging heen en weer met de redactie voor aanpassing en inkorting. Uiteindelijk kwam er natuurlijk een goed artikel uit. In juni ligt het tijdschrift in de winkel en besteed ik er natuurlijk aandacht aan.
Verder gaf ik veel rondleidingen, bezocht ik een geweldig tweedaags textielsymposium ‘Under the Magnifying Glass’ ter gelegenheid van het afscheid van textielconservator Bianca du Mortier die 46 jaar de scepter zwaaide over de textielcollectie van het Rijksmuseum.
Omdat we in mei bijna vier weken naar Zuid Frankrijk gaan, naaide ik nog vier shirts van stof die ik vorig jaar op de markt in Aigurande kocht. Elke lente maak ik ze en onderhand hangt er een hele collectie in de kast. Ze zijn makkelijk om te maken, zitten perfect en ze maken ons vrolijk.
Gisteren, aan het eind van de middag, kwamen we aan in een heerlijk huis vlakbij Bourbon. We moesten even zoeken waar alles is. Sinds vorig jaar neem ik tafellakens mee uit de grote serie die ik afgelopen jaren bij de Emmaüs kocht.
Klinkt misschien vreemd maar daardoor maak je van zo’n vakantie huis je eigen huis.
‘s Ochtends dwaalden we door de stad Beaune. Daar staat L’Hôtel- Dieu des Hospices, een middeleeuws klooster dat op 4 augustus 1443 openging en als ziekenhuis diende.
Op de binnenplaats kom je ogen te kort: daken, dakkapellen en torens vol mozaïek en dan ook nog met een strakblauwe lucht erboven. Zou er ook textiel binnen te zien zijn vroeg ik me af. Ik werd niet teleurgesteld.
De ziekenzaal was vol textiel. Rijen bedden met kraakheldere witte lakens, rode dekens, gordijnen en een baldakijn met een nummer.
Ooit lagen die vol met zieken, angstig, hondsberoerd of aan de beterende hand. Rood, de kleur van bloed en het leven, soms met de dood als gevolg. Zou dat hier achter die keuze zitten?
In een volgende ruimte lag onder glas een wandkleed vol sterren met Maria Boodschap als onderwerp.
Door het glas is het onmogelijk om het goed te fotograferen, maar door de Iphone op het glas te leggen, lukte het goed.
Het borduurwerk op blauw zijde fluweel als achtergrond is van een grote schoonheid.
Ik zoomde in en zag hoe prachtig het geborduurd is. Een feest voor het oog.
Op een pop zag je de kleding die de nonnen droegen.
Grijs witte habijten en witte kappen als enorme vleugels. In een andere zaal stond een non achter een stoel met een zieke met een rode muts en een rode deken over zijn benen.
Een bijgeplaatste tekst vertelde de achtergrond. Als je er allemaal hetzelfde uitziet, doet dat wat met je persoonlijkheid, denk ik. Hoe zou dat voelen? Je gaat op in een groep met hetzelfde doel en dezelfde levensvervulling.
In een zaal met aangepaste verlichting hing het schitterende drieluik ‘Het laatste oordeel’ van Rogier van der Weyden (Doornik, 1399/1400-Brussel, 18 juni 1464).
Ook waren er Vlaamse wandtapijten te zien uit de 16de eeuw te zien. ‘Tenture de Saint Eloi’ oftewel een wandkleed met Sint Eligius was de titel van een kleed vol bloemen, wat mensfiguren en het paard met een afgebroken been.
Het verhaal is hier te lezen.
Plantaardige verfstoffen als meekrap, reseda en indigo hebben de wol gekleurd waarmee is geweven. Ik heb er lang naar staan kijken vol bewondering.
Wat een aandacht en vreugde was er nodig om zoiets te maken.
En er waren nog meer schitterende Vlaamse wandtapijten vol kleuren en verhalen.
Op een 15de eeuws kleed was het Lam Gods te zien omgeven door torens en sleutels. De maan keek toe.
Op een ander kleed zag je het verhaal van de verloren zoon die er zijn hele erfenis doorheen joeg, de bloemetjes met vrienden en vrouwen buitenzette tot er niets meer over was en hij met hangende pootjes terug naar zijn familie moest.
Op het wandkleed was veel te zien: huizen en kastelen, bloemen, dieren en de zoon zelf die handtastelijk een vrouw bij haar borst greep.
Na zoveel schoonheid was er buiten een kleine markt met kleurige manden die stonden te wachten op kopers.
Wie wil er een tafelkleed met een schilderij vol klaprozen?
TextielLiefde 