Dit jaar werd het de hoogte tijd dat Jos een nieuwe winterjas zou kopen. De oudste, van elf jaar oud en gekocht in Berlijn kon echt niet meer, vond ik.

En die van zeven jaar was ook aan vervanging toe. Voor Jos was het niet zo urgent, waarschijnlijk ook omdat hij een bloedhekel heeft aan kleren kopen. Al dat uit- en aankleden in nauwe pashokjes, dat heen en weer gedrentel van het ene kledingrek naar het andere, die al dan niet zogenaamd behulpzame verkopers die naar je kijken en hun mening geven – hij vindt het verschrikkelijk. Dit in tegenstelling tot Bram, mijn eerste echtgenoot, met wie het aangenaam winkelen was. Bij Jos moet het vlug gebeuren, want dan ben je ervan af. Als hij zich in een pashokje in een broek gehesen heeft en die zit goed, dan koopt hij er meteen drie. Hoeft hij lange tijd geen kledingwinkel meer in. Nu moet je niet denken dat hij niets om kleren geeft, want dat is ook niet zo. Als hij voor zijn verjaardag traditiegetrouw een nieuw kleurrijk overhemd van mij krijgt, draagt hij het met veel plezier.

Thuis spraken we eerst over de soort jas die hij op mijn verzoek wou hebben. Geen jack met capuchon, absoluut niet zo’n nylon donsjas vol volume; het moest een lange wollen jas worden. Dinsdagmiddag ging ik, zonder hem, op vooronderzoek uit. Winkel in, winkel uit, om uiteindelijk op de herenafdeling van de Bijenkorf te belanden. Overal minimaal 30% korting en soms nog meer. Er waren veel lange jassen te koop en daartussen hing misschien wel DE jas die hem zou staan.

Daarna ging ik een winkel in waarvan ik vind dat je er niet naar binnen moet gaan en zeker niet iets kopen. Ik liep de ZARA binnen. Een winkel vol fast-fashion, nu geheel in kerstsfeer vol glans en glitter. Een winkel waar ik altijd aan voorbij loop. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik hun etalages goed en aantrekkelijk vind. Via te smalle roltrappen kwam ik op de herenafdeling. Ik dwaalde er wat rond, zag ook daar veel lange jassen voor Jos en helemaal aan het einde rechts hing de ‘Origins collectie’.

En daar hing een grijs wollen jasje! Mijn soort jasje, kort, grote kraag, zakken op de goede plek en zeer comfortabel. Ik paste die droom van zachtheid en vond het perfect voor mij. Ik bekeek het label, dat doe ik altijd:  90% wol en 10% kasjmier, geproduceerd in Marokko. Prijs € 299, -, niet buitengewoon goedkoop voor een fast-fashion keten. Er zat een label van Manteco ingenaaid. Onthoud die naam even! Ondertussen gebeurde er wat in mijn hoofd.

Mijn eigen twee winterjassen waren toch ook aan vervanging toe? Slijtage was duidelijk te zien en te merken!

Naast dat Jos een nieuwe jas moest, was ik er toch ook aan toe? Maar een jas van ZARA, een fast-fashion-keten waar ik zo tegen ben? Moest ik dat wel doen? Ik besloot er een nacht over te slapen. Had ik die jas echt wel nodig?

Thuis ging ik naar de site van Zara en las het volgende over de jas:

• BUITENKANT
• 90% RCS-gecertificeerd gerecyclede wol
• BUITENKANT
• 90% RCS-gecertificeerd gerecyclede wol
• VOERING
• 55% RCS-gecertificeerd gerecycled polyester
• GERCERTIFICEERDE MATERIALEN
• RCS-GECERTIFICEERD GERECYCLEDE WOL

Mijn verlangen kreeg een milieubewuste ondersteuning.

Woensdagmorgen gingen we naar De Bijenkorf. Jos zag op de herenafdeling binnen één minuut een jas die hem aansprak.

Een lange wollen tweedjas van het Deense merk NN.07. Eigen jas uit, nieuwe jas aan, prima! Hartstikke duur € 740, met ja 50% korting: € 370! Geproduceerd in Litouwen. Op de site van het mannenmerk las ik dat NN: No Nationality betekent en dat het in 2007 is opgericht. Ze gaan voor Personality en niet voor Nationality; een mooi streven dat helemaal bij Jos past!

De jas paste perfect. Qua maatsysteem passen Deense merken ons Nederlanders goed. Die zou het worden. Voor de vorm en om mij te plezieren liep Jos met mij nog wat kledingrekken af, maar het was en bleef en werd die eerste jas.

Omdat het zo supersnel gegaan was, zei hij ruimhartig dat hij me ook wel wilde vergezellen naar ZARA. ‘Je wou die jas toch passen?’ Ja dus. En in ZARA ging ik voor de bijl, ondanks mijn kritiek op dit soort bedrijven.

Thuisgekomen bekeek ik het label nog eens goed. Ook in mijn jas was het label van Manteco ingenaaid! Allebei hadden we nu een jas van stof die geproduceerd wordt in Italië. Daar moest ik natuurlijk meer over weten. Op de site van het Manteco las ik het volgende:

It is a mix of history, heritage and innovation. In fact, Manteco has been producing wool textiles since the 1940’s, starting as a small producer  of recycled wool, obtained by regenerating old military clothes and blankets, and then evolving to a point of reference in the fashion world, trusted by more than 500 worldwide brands, maintaining firm the same, circular DNA and thanks to a high level of creaticity, research, contant investments, innovative textile solutions and a schientific approach to sustainability.

Dit was om blij van te worden. En om mijn geweten te sussen? Hoewel mijn jas in Marokko is geproduceerd (eerlijk gezegd heb ik daar wat twijfels over) en de zijne in Litouwen hebben we allebei een jas gemaakt van stof die gerecycled is. In het blog van Manteco zijn interessante artikelen te vinden over allerlei onderwerpen die met de productie van garens en stoffen te maken hebben.

Bij zijn jas gaat Jos de wollen shawl dragen die ik zeker vijftien jaar geleden in Istanbul kocht en die zo mooi blijft, zelfs na al die wasbeurten. In onze kledingkast hangt nog een schitterende shawl die we bij ons trouwfeest van Mechtild en Ronald kregen. Laat die er nu perfect bij passen.

Winter, we komen er aan!