Museum Krona in Uden. Ik was nog nooit in dit bijzondere museum geweest, gevestigd in een abdijcomplex van de zusters Birgittinessen. Er wonen nog maar enkele zusters in een deel van het complex.Een ander deel wordt gebruikt voor tentoonstellingen. Tot 2 april 2024 is er de expositie ‘Aan de rand van de Hemel: Visioenen’ te zien.

Wat is een visioen? Van Dale zegt er het volgende over: ‘Het zien van personen, zaken enz. die op een natuurlijke manier niet te zien zijn.’ Op Wikipedia lees ik: ‘Een visioen (afkomstig van het Latijnse visio: zicht,zienswijze) is een subjectieve ervaring van iets dat zintuigelijk niet waarneembaar is, maar voor de persoon zelf werkelijkheid lijkt te zijn, en waaraan in religieuze zin door de persoon voorspellende waarde wordt toegeschreven, ingegeven door een bovennatuurlijke of mystieke kracht.’

In de kleine, prachtige catalogus lees ik over de tentoonstelling: ‘Aan de rand van de Hemel: Visioenen’ toont het werk van hedendaagse, vrouwelijke kunstenaars met een visionair karakter in het historisch perspectief van vrouwelijke visionairs als Hildegard van Bingen, Birgitta van Zweden en Jeanne d’Arc.’

Dwalend door de verschillende ruimtes viel me de grote hoeveelheid werken in textiel op. Vroeger was textiel het domein van de vrouw. Als meisje was je van oudsher voorbestemd om te trouwen en bij de huwelijkse staat hoorde ‘nuttige handwerken’ zoals breien, mazen, naaien en borduren. Toen ik in de jaren zestig op de lagere school zat, kregen meisjes handwerken en jongens handenarbeid. Ik vond handenarbeid leuk maar handwerken had ik ook leuk gevonden. Er was een tijd dat handwerken niet populair was. Zelf heb ik leren breien eind jaren 70. Sinds een aantal jaren is textiel een materiaal dat door kunstenaars wordt gebruikt en zit het niet meer in de hoek van vrouwelijk en tuttig. Gelukkig maar.

Op de expositie was een grote diversiteit te zien in verschillende textiele materialen en bewerkingen. Het werk ‘How is Your Own Death So Inconceivable’ van Emma Talbot is gemaakt van beschilderde, zijden doeken vol kleur, figuren en symbolen.

Het werk ‘Mombathiseni’ van Buhlebeze Siwani bestaat uit gekleurde, wollen koorden zoals veel vrouwen in Zuid-Afrika die dragen.

 Alexandra Drenth, haar werk kenmerkt zich door verfijnde borduursels. In haar ‘Mantel der Liefde’ zijn ze aan de binnenkant aangebracht, alsof niemand het mag zien.

Haar kledingstuk ‘Soft Wild Promises’ lijkt bijna obsessief geborduurd aan de binnen- en buitenkant. Haar werk maakte grote indruk op me.

Niet alleen door de duizenden steken die erop te zien zijn, maar ook omdat het op een bijzondere manier verhalen vertelt.

Aan de wand hangen drie geweven wandtapijten van Kateřina Gabriel Konarovská. Ze vertellen dromen die gecombineerd worden met ervaringen van overdag.

Soms lijken het folkloristische afbeeldingen die uit kinderboeken komen of griezelverhalen van deze tijd.

Haar werk hangt ook tot en met 10 maart in het Kunstenlab in Deventer.

Fiona Lutjenhuis maakte in opdracht van het museum een serie van twaalf mantels, ook wel blessumes genoemd. De afbeeldingen zijn geïnspireerd op jeugdherinneringen van haar opvoeding in het meditatiecentrum Malva in Uden.

Ze worden bij bijzondere optredens van het koor Volgspot gedragen. Ze leken te dansen in de ruimte.

 Madge Gill, ik had nog nooit van haar gehoord of werk van haar gezien. Deze autodidactische kunstenares werkte ook onder de naam Myrninerest, haar spirituele gids. Vaak dwangmatig werk dat ze begon te maken toen ze op haar 38ste bezocht of bezeten werd door deze geest. Ze heeft daardoor een ongelofelijk groot oeuvre van tekeningen, schilderingen en werken van textiel.

Enkele van haar geborduurde creaties liggen in vitrines. Ze lijken op kleine tapijten vol kleur en glans. Ik werd er door geraakt; achter elke steek zit haar spirituele gids, maar Madge Gill borduurde ze.

In de winkel van het museum kocht ik het boek over haar dat naast veel afbeeldingen van haar werk ook het verhaal van haar leven vertelt.

Een leven dat tragisch begon en waarin veel dieptepunten zaten. Je zou kunnen zeggen dat zij dankzij Myrninerest het leven aan kon. Ik ben zeer geraakt en gefascineerd door haar werk en hoop dat ik in de toekomst nog meer van haar creaties zal zien.