Ondertussen ben ik al weer ruim anderhalve week thuis van onze jaarlijkse trip naar Parijs. Eerste kerstdag met de Eurostar vroeg heen en op 2 januari laat terug. Alle dagen waren gevuld met prachtige tentoonstellingen. Er was dit keer veel mode en textiel te zien, heel veel mode en textiel.  Om dit allemaal in één bericht op te nemen, is onmogelijk. Daarom ga ik een serie kleine berichten schrijven, natuurlijk met de nodige foto’s. Het worden er zeven!

Nog voor ons verblijf in Parijs lag er al een lijst met onderwerpen waar ik niet aan toe was gekomen en die lijst is na Parijs al weer langer geworden. Kortom, het is tijd voor een textiel-inhaalslag!

Op de eerste dag bezochten we het Musée des Arts Décoratifs om de tentoonstelling ‘Sculpting the Senses’ van ‘onze Nederlandse’ Iris van Herpen te zien. Ik heb haar collecties vanaf het begin van haar carrière gevolgd. Om alles achter elkaar te zien, met haar inspiratiebronnen erbij, was, zoals Engelsen zo treffend zeggen: mindblowing!

Je dwaalt van thema na thema door twaalf zalen die allemaal rijk zijn gevuld. De kracht van haar ontwerpen ligt in een grote variatie van vorm en materiaal. Mode en technologische ontwikkelingen, zoals het gebruik van 3d-printer, zet ze in voor een aanmerkelijke vernieuwing in het maken van kleding. Haute-couture kleding welteverstaan, omdat ze net als het modehuis Viktor & Rolf toegetreden is tot de Chambre Syndicale de la Haute Couture. Daarom mag ze haar collecties showen tijdens de haute couture fashionweek in Parijs.

Al in de eerste zaal zie je direct dat het om heel andere kleding gaat dan die je kent van modeshows en modebladen of die op straat tegenkomt. Hier zie je een jurk die lijkt op een plas water die opspat met daarnaast een jurk die duidelijk niet op een naaimachine in elkaar is gezet.

Ronde vormpjes zijn met kleine stripjes aan elkaar gemaakt.

Het deed me denken aan de manier van werken van Paco Rabanne in de jaren 60 en 70. Ook hij construeerde jurken op een heel andere manier dan we toen gewend waren.

Je loopt langs jurken die, als je er langs gaat, langzaam bewegen en waar duidelijk de invloed van de zee in te zien is.

Vormen van plankton, zeedieren als kwallen en eencelligen vinden een weg in de jurken.

Andere ontwerpen komen voort uit een grote betrokkenheid bij de natuur die onder druk staat.

De kleding van Iris van Herpen vraagt, alleen al door er te zijn, een gevoelige en stevige aandacht voor de problematiek van natuur en milieu.

Bij een deel van de presentatie werden films geprojecteerd achter de jurken.

Daardoor leken de jurken ook steeds te veranderen en ontstond er een zichtbare samenhang tussen natuur en kunst.

Structuren, zowel natuurlijke als kunstmatige, zijn terug te vinden in veel van haar creaties.

Iris van Herpen werkt daarvoor vaak samen met mensen die iets toe kunnen voegen zoals wetenschappers of architecten.

Door die coöperatie ontstaat er een nieuw soort couture en komen er oplossingen om kleding te produceren op een milieuvriendelijke manier.

Mooi is als je op de expositie de creaties ziet bewegen op video’s: dan komen ze echt tot leven. Op 5 juli 2012, tijdens de coronabeperkingen showde ze op 5 juli 2021 haar collectie Earthrise digitaal. De vrouwelijke wereldkampioene parachutespringen Domitille Kiger hangt in de lucht als een Madonna gekleed in een blauwe jurk uit de collectie. Van te voren was uitgezocht of de jurk niet uit elkaar zou vallen door de snelheid en luchtdruk.

Op de video vanaf 4.57 zweeft het model spectaculair door de lucht.

Op de eerste verdieping beland je in het ‘atelier’ van Iris van Herpen waar volop geëxperimenteerd wordt.

De wanden zijn gevuld met de meest prachtige textielproeven, bizarre probeersels, uitgewerkte testen als miniaturen.

Voor mij als textielliefhebber was het daar een waar walhalla van kleur, vorm, structuur en textuur.

Dwalend door de laatste zalen vol wonderlijke en bijna onmogelijke schoonheid kom je uiteindelijk in de laatste ruimte.

Daar is het een waar feest met spiegels en spetterende, kleurrijke jurken waarvan een deel door de ruimte lijken te zweven.

We hadden drie uur nodig om alles goed te bekijken.

Ik kon maar niet begrijpen hoe het allemaal is gemaakt is en ik vroeg me af wat er toch in het hoofd van Iris van Herpen omgaat om zo innovatief en briljant te werken.

De tentoonstelling is te zien tot 28 april 2024.