Zondag 4 juni gaf ik in Gassel een workshop ‘poëzie en borduren’. Aanleiding was de presentatie van de poëziebundel Vindersloon van Monica Boschman.
Zij had mij gevraagd of ik iets zou willen doen met textiel naar aanleiding van haar gedichten. Het leek me een mooie uitdaging en toen ik de bundel een paar keer had doorgenomen, viel mijn keuze op het gedicht Vogelmens.
In het gedicht komen de woorden ’spoor van vogelpoten’ voor. Dat vond ik een mooi uitgangspunt voor de workshop: borduur je eigen vogelpoten.
Er was plek voor tien deelnemers en al snel was de inschrijving gesloten. Voor elke deelnemer nam ik een damasten servet mee uit mijn grote verzameling antieke Franse servetten met geborduurd monogram, die ik jaarlijks koop als ik in Frankrijk ben.
Daar zouden de geborduurde vogelpoten op komen. Zo zou de herinnering aan een mooie dag zichtbaar blijven en thuis kon je servet dagelijks gebruiken. Ook stopte ik in de tas DMC-garen in verschillende kleuren, scharen, naalden en borduurringen.
Aan een lange tafel in de schaduw van de appelbomen begon de workshop. Ik las het gedicht voor en vertelde de opdracht die ik ook op papier had gezet.
Als inspiratie liet ik voorbeelden zien van afdrukken van vogelpoten in de sneeuw. Dat waren eigenlijk al regels van een gedicht.
Servetten werden gespannen in de ring, garen gesplitst, op papier ontwerpen gemaakt die nageborduurd zouden worden.
De meeste borduursters begonnen spontaan aan hun borduurwerk.
Er kwamen verhalen los. Over een moeder die tafelkleden borduurde en als er borduurwerk sleet, borduurde ze er gewoon overheen. Over borduurwerkjes die je op school moest maken en waar je zo van genoot maar die toch niet afkwamen.
Borduren, bijna iedere vrouw in de groep had het geleerd op school. De handigheid leek verdwenen, maar kwam direct terug als de draad in de naald zat en de eerste steken gemaakt.
In de ruim twee uur dat er geborduurd werd, ontstonden schitterende vogelpoten in verschillende kleuren die over alle servetten liepen.
We hingen ze op aan de waslijn zodat alle bezoekers ze konden zien.
Ze wapperden vrolijk in de wind en de vogelpoten wapperden mee.
Iedereen nam servet en garen mee naar huis om daar het werk af te maken.
Ik genoot enorm van het geven van deze workshop en ik kreeg de vraag of ik dit vaker zou willen doen, een hele dag het liefst.
Daar ga ik over nadenken en wie weet komt het ervan als ik aanvragen krijg.
Nu het hier toch over borduren gaat. Tijdens mijn vakantie in de Provence kocht ik bij twee kringloopwinkels voor een habbekrats twee geborduurde tafellakens vol kleurige bloemen.
Hoe mooi is het dat je met gekleurd garen, borduurnaald, geduld en plezier die vrolijkheid kunt maken.
Ik probeer me voor te stellen wie die tafellakens zo liefdevol heeft gemaakt en hoe de gedekte tafels eruitzagen. Zou de borduurster nog leven? Haar bloemen in ieder geval wel. Ik ben er heel blij mee en ik ga die geborduurde bloementuinen zeker gebruiken, samen met het gebloemde Franse servies.
TextielLiefde 